Mój świat się rozpadał na kawałki. Niepowodzenia nakładały się na siebie i przytłaczały mnie zupełnie. Zawód miłosny, zawód naukowy (nie poszłam na studia), czułam, że zostałam pozostawiona sama sobie bo w tym okresie mało widywałam się ze znajomymi. W szafce, w domu stały leki wszelkiej maści. Myśl, że może powinnam zrobić sobie nimi krzywdę, że powinnam zniknąć, nie obudzić się już doprowadziła mnie do płaczu, przecież nie mogę być aż tak słaba. Ja?
Światełkiem w tunelu okazała się jak zwykle rodzina, która zawsze mnie wspiera i stoi za mną murem. tą rodziną była konkretnie mama. Nie odbyłyśmy poważnej rozmowy przy kubku herbaty, nie pojechałyśmy na zakupy żeby zaszaleć. My... poszłyśmy biegać. Oczywiście przy tym nie odbyło się bez rozmowy. Wyładowałam się psychicznie i fizycznie. Biegłam przed siebie i wiedziałam już, że to nie jest pierwszy koniec świata i na pewno nie ostatni moim życiu. Ale przy wsparciu rodziny i mojej wewnętrznej sile zawalczę o taki świat jaki miałam wtenczas przed oczami wyobraźni. Udało się. Mam cudownego chłopaka, jestem na drugim roku studiów i spełniam się w swoich pasjach i dalej walczę o każdy kolejny, lepszy dzień bo to co nie przychodzi nam łatwo jest najcenniejsze.

Mój świat się rozpadał na kawałki. Niepowodzenia nakładały się na siebie i przytłaczały mnie zupełnie. Zawód miłosny, zawód naukowy (nie poszłam na studia), czułam, że zostałam pozostawiona sama sobie bo w tym okresie mało widywałam się ze znajomymi. W szafce, w domu stały leki wszelkiej maści. Myśl, że może powinnam zrobić sobie nimi krzywdę, że powinnam zniknąć, nie...

Całe moje życie to takie pasmo strat ale tunel wciąż idzie prosto i wciąż prowadzi mnie to światło . Nigdy nie znika. Tracimy by zrobić miejsce na nowe rzeczy. Najważniejsze żeby nie zgubić jednego - samego siebie.

Całe moje życie to takie pasmo strat ale tunel wciąż idzie prosto i wciąż prowadzi mnie to światło . Nigdy nie znika. Tracimy by zrobić miejsce na nowe rzeczy. Najważniejsze żeby nie zgubić jednego - samego siebie.

Gram w piłkę nożną. Ja i moja drużyna miałyśmy zagrać przeciwko liderom w naszej grupie. Oczywiście obstawiałyśmy, że przegramy. jednak w pierwszej połowie szło nam dobrze i żadna z drużyn nie strzeliła gola, dopiero gdzieś pod koniec pierwszej połowy padł pierwszy gol. Przegrywałyśmy te 1:0, ale myślałyśmy, że zdarzy się cud, ponieważ liderzy wygrywali naprawdę z dużą przewagą i nikt im jeszcze nie strzelił bramki. Miałyśmy szanse jeszcze to wygrać. Ale cuda chyba się nie zdarzają i w drugiej połowie strzeliły nam parę bramek, a ja juz miałam nadzieje, że przedostatnia drużyna wygra z liderami. :(

Gram w piłkę nożną. Ja i moja drużyna miałyśmy zagrać przeciwko liderom w naszej grupie. Oczywiście obstawiałyśmy, że przegramy. jednak w pierwszej połowie szło nam dobrze i żadna z drużyn nie strzeliła gola, dopiero gdzieś pod koniec pierwszej połowy padł pierwszy gol. Przegrywałyśmy te 1:0, ale myślałyśmy, że zdarzy się cud, ponieważ liderzy wygrywali naprawdę z dużą...

Oczywiście, że zdarzyło mi się porzucić wszelką nadzieję.. Było to 2 lata temu. Bardzo chciałam dostać się na studia medyczne, siedziałam dniami, nocami i uczyłam się do matury, która miała być moją przepustką do dalszego świata medycyny. Całe noce spędzone nad książkami, morze kawy, bezsenność, podkrążone oczy. Na maturze taki stres, że zaczęły mi się mylić pewne regułki, fakty. Po 2h było po wszystkim, uff.. Jakoś poszło, lecz przy odebraniu wyników nie byłam szczęśliwa, wiedziałam, że będzie ciężko się dostać, lecz mimo wszystko złożyłam dokumenty. Pierwsza lista - nic, druga lista - też nic, trzecia lista - No cholerka znowu nic! Niestety, nie udało się. Byłam tak załamana i zła na siebie, że czułam jakby mi świat się zawalił. Przecież tyle się uczyłam, jak mogłam być tak głupia?! Już miałam nie iść wcale na studia, pójść do pracy i zakończyć edukację, lecz mama doradziła mi pielęgniarstwo bym spróbowała czy na pewno ta medycyna to jest dla mnie. Pierwszy rok był okropny, w pewnym momencie chciałam oblać jakiś egzamin żeby mnie w końcu wyrzucili, stwierdziłam, że to nie jest dla mnie, że dobrze iż się nie dostałam.. Pech chciał, że jakoś zaliczałam te egzaminy chociaż na 3. Przeszłam 1 rok, zaczęłam drugi i właśnie tu nastąpiła zmiana o 180 stopni, dzięki starszemu Panu, który podczas ratowania żony sam zaczął potrzebować pomocy. Mężczyznę uratowali, lecz żona umarła, nie mieli dzieci, jego rodzina również nie utrzymywała z nimi kontaktu, został praktycznie sam. Rzadko ktoś go odwiedzał. Zaczęłam z nim rozmawiać, od czasu do czasu prosił bym zrobiła mu zakupy, ponieważ pielęgniarki z oddziału twierdzą, że nie mają czasu na takie bzdury. Powiedział mi, że w oczach widzi iż za bardzo nie jestem szczęśliwa z bycia pielęgniarką ale potrafi też wyczytać, że jestem uprzejmą i miłą osobą o wielkim sercu. Słowa te dodały mi nagle siły do walki, bardzo się polibiliśmy ze starszym Panem. Jak skończyłam praktyki przechodziłam czasami do niego. W związku z komplikacjami mężczyzna zmarł.. Nie potrafiłam przejść obojętnie, ryczałam jak bóbr mimo, iż tak naprawdę nie znałam tego mężczyzny aż tak dobrze, jednak czułam, że jest dla mnie jak dziadek. W tamtym momencie pojawiło się światełko w tunelu, bardzo polubiłam swój zawód, zdrowie i dobro innych ludzi często stawiam ponad własne potrzeby i wiem już na pewno, że to jest to, co chcę w życiu robić - dzielić się cząstką siebie z innymi! A tę historię dedykuję Panu Henrykowi, który gdzieś tam z góry na pewno na mnie patrzy. Obiecuję, że nigdy nie zawiodę! A Wam wszystkim życzę tego byście się nigdy nie poddawali i rozglądnęli się wokół, może znajdziecie kogoś komu trzeba pomóc a gdy okażecie dobro ono na pewno do Was wróci ze zdwojoną siłą :)

Oczywiście, że zdarzyło mi się porzucić wszelką nadzieję.. Było to 2 lata temu. Bardzo chciałam dostać się na studia medyczne, siedziałam dniami, nocami i uczyłam się do matury, która miała być moją przepustką do dalszego świata medycyny. Całe noce spędzone nad książkami, morze kawy, bezsenność, podkrążone oczy. Na maturze taki stres, że zaczęły mi się mylić pewne regułki,...

Bywa i tak, że nieposkromienie
Pędzimy za światłem przez mrok,
Że choćby z niedowierzaniem,
Robimy za krokiem krok.
Gdy gasną światła na scenie,
oklaski zamienią się w ciszę,
Ogarnia cię nagłe zwątpienie,
czy jeszcze cokolwiek napiszę?
Upada wnet wena i tchnienie,
puste są myśli i puste słowa,
Podpadasz w nicnierobienie,
Obca jest nawet twa mowa.
Gdy myślisz o sobie na nie,
Gdy nie widzisz swej twarzy na dnie,
Gdy nie chcesz już widzieć kolorów,
Niech runie lawina oporów,
Niech tlący się promień nadziei,
Zmieni czerń na kolor bieli.

Bywa i tak, że nieposkromienie
Pędzimy za światłem przez mrok,
Że choćby z niedowierzaniem,
Robimy za krokiem krok.
Gdy gasną światła na scenie,
oklaski zamienią się w ciszę,
Ogarnia cię nagłe zwątpienie,
czy jeszcze cokolwiek napiszę?
Upada wnet wena i tchnienie,
puste są myśli i puste słowa,
Podpadasz w nicnierobienie,
Obca jest nawet twa mowa.
Gdy myślisz o sobie na...

Za każdym razem, gdy szukam telefonu

Za każdym razem, gdy szukam telefonu

Ponad pięć lat temu moja mama zachorowała na raka szyjki macicy. Po 4,5 miesiącach nastąpiły przerzuty do płuc i węzłów chłonnych. Usłyszałam leczenie paliatywne.Byłam załamana. Zadzwoniła do mnie lekarka prowadząca, że ze względu na przerzuty mama nie będzie leczona tak jak sądziła wcześniej.Telefon odebrałam w pracy, obok siedziała klientka, łzy spływały mi po policzkach , a ona nagle powiedziała, że nie mam co się martwić, bo też miała raka i wyleczyła się Terapią metaboliczną. To było moje światełko w tunelu.Mama podjęła się niekonwencjonalnej terapii, dzisiaj jest zdrowa.

Ponad pięć lat temu moja mama zachorowała na raka szyjki macicy. Po 4,5 miesiącach nastąpiły przerzuty do płuc i węzłów chłonnych. Usłyszałam leczenie paliatywne.Byłam załamana. Zadzwoniła do mnie lekarka prowadząca, że ze względu na przerzuty mama nie będzie leczona tak jak sądziła wcześniej.Telefon odebrałam w pracy, obok siedziała klientka, łzy spływały mi po policzkach...

Światełko w tunelu:
O tak, jest to uczucie, które przeżyłam już wiele razy. Najbardziej jednak odczułam to miesiąc temu. Historia stara, jak świat - rozstałam się z chłopakiem po czterech latach związku. Nie wyobrażałam sobie życia bez niego, wszędzie, gdzie spojrzałam, otaczały mnie wspomnienia. Oceany wylanych łez, mnóstwo nieprzespanych nocy, całe epopeje tekstów o rozpaczy i utraconej miłości, całe wagony wypalonych papierosów.
Później mój mózg zaczął robić dziwne rzeczy - dostrzegać małe plusy, małe światełka w tunelu. Zaczęło się... trochę głupio.
Pewnego dnia, pijąc kawę i rozważając, jakie to życie jest beznadziejne, spojrzałam na niepościelone łóżko. Pomyślałam wtedy: "(...) życie to bagno, ale przynajmniej będę się teraz wysypiać - sama na tak dużym łóżku".
A potem? Potem światełek robiło coraz więcej.

Światełko w tunelu:
O tak, jest to uczucie, które przeżyłam już wiele razy. Najbardziej jednak odczułam to miesiąc temu. Historia stara, jak świat - rozstałam się z chłopakiem po czterech latach związku. Nie wyobrażałam sobie życia bez niego, wszędzie, gdzie spojrzałam, otaczały mnie wspomnienia. Oceany wylanych łez, mnóstwo nieprzespanych nocy, całe epopeje tekstów o...

W ubiegłym semestrze profesor zapowiedział tzw. wejściówkę na kolejnych zajęciach. Z racji, że na tych zajęciach nie byłam, poinformowali mnie o tym znajomi. Miałam już nie iść na ten wykład, ponieważ nie byłam przygotowana, jednakże stwierdziłam, że pojawię się na tych zajęciach i może dowiem się czegoś ciekawego. Wchodząc do sali pomyślałam sobie, " a może nie będzie tej wejściówki". Usiadłam w rzędzie i profesor zaczął nowy temat. Wtedy zapaliło się światełko w tunelu, o nie będzie dziś wejściówki, jestem uratowana. Tymczasem okazało się, że zamiast wejściówki zrobił wyjściówkę, 10 minut przed końcem zajęć. To dopiero było zdziwienie.

W ubiegłym semestrze profesor zapowiedział tzw. wejściówkę na kolejnych zajęciach. Z racji, że na tych zajęciach nie byłam, poinformowali mnie o tym znajomi. Miałam już nie iść na ten wykład, ponieważ nie byłam przygotowana, jednakże stwierdziłam, że pojawię się na tych zajęciach i może dowiem się czegoś ciekawego. Wchodząc do sali pomyślałam sobie, " a może nie będzie...

Moje światełko w tunelu dostrzegłam własnie w tunelu - o ironio !
Stało się to nagle, w pełnej klasie i okazałości.
Jako dziecko ledwo z pieluch wyjęte na wycieczkę mnie zabrali do Jaskini Raj. Było cudownie. Ja w całej swej dziecinnej mądrości postanowiłam mimo uwag i ostrzeżeń pozaglądać w każdy kąt tego fascynującego miejsca. W pewnym momencie lekko urywając się od grupki ludzi z rodzicami weszłam w jakiś zakamarek - dziurę pomiędzy skałami. Oczywiście niby nie można było ale ja byłam ciekawa "co się stanie gdy " oraz "a jak to tam wygląda". Weszłam dość zgrabnie zaraz przy ścianie pomiędzy jakieś skaliska. Ciemno nie było ale wtedy wszystko wydawało się dla mnie mroczne. Wyjść nie umiałam bo się zaklinowałam. Wstyd mi było krzyczeć o pomoc a poza tym bałam się , że gdy krzyknę coś na mnie spadnie. I tak zostałam cała we łzach. Po krótkim choć wydawającym się wtedy dla mnie bardzo długim czasie przechodził Pan Przewodnik z moim imieniem na ustach. Pierwsze co zobaczyłam to odbijające się światło latarki na skałach tzw. światełko w tunelu a dopiero później dotarło do mnie iż to PO MNIE ! Co było dalej można się domyśleć - rodzice nie byli zadowoleni :D

Moje światełko w tunelu dostrzegłam własnie w tunelu - o ironio !
Stało się to nagle, w pełnej klasie i okazałości.
Jako dziecko ledwo z pieluch wyjęte na wycieczkę mnie zabrali do Jaskini Raj. Było cudownie. Ja w całej swej dziecinnej mądrości postanowiłam mimo uwag i ostrzeżeń pozaglądać w każdy kąt tego fascynującego miejsca. W pewnym momencie lekko urywając się od...